Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015



 

Πόθος ιερός


Τι ευτυχία ανείπωτη το φιλί σου !
Θάνατος μικρός, μεγαλειώδης η αφή των χειλιών σου.
Αίσθηση ανυπέρβλητη προκαλεί το άγγιγμα των χεριών,
βαθιά στη γούρνα της ζωής.
Σαν θάνατος περήφανου γερανού
που καταρρίπτεται εμπρός στο αδειανό βλέμμα του Θεού
μοιάζει το ακράγγιγμά σου




Aπόστολος Θηβαίος



.................................................................



ΠΑΕΙ ΑΥΤΌ ΗΤΑΝ

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
Μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρόμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γερνώ σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.



Κατερίνα Γώγου



.............................................................


Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος
καθώς τα φύκια στ' ακρογυάλι του άλλου χρόνου
γκρίζα ξερά στο έλεος του ανέμου.

Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια

ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αγέρα
και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου.



Γιώργος Σεφέρης





.....................................................................................................



Aνάμεσα στην οριζόντια γραμμή
γυμνού σώματος ξαπλωμένου σε παραλία
σε κρεβάτι δωματίου ή σε χλόη εξοχής

Και στην αχνή κάθετη της ψυχής
που φανερώνει κάθοδον εις Άδου
ή και επιθυμία απογείωσης

Ανάμεσα λοιπόν στο άπλωμα της ρίζας
και στην ανάταση του λυγερού κορμού
έχτιζε τη φωλιά του ένα τραγούδι.



Κώστας Μπαλάσκας


...............................................................




Ντικ, μωρό μου

Σκύλε του γείτονα, τεράστιε σκύλε,
μας χώριζ' ένα συρματόπλεγμα.
Με το που μ' ένιωθες να πλησιάζω
άρχιζαν οι κοφτές κραυγές του ερεθισμού σου.
Τέντωνα τα χέρια μου ψηλά
πάνω απ' τα σύρματα, να αισθανθώ
το τρίχωμά σου, Ντικ, μωρό μου,
ενώ εσύ μ' έγλειφες, έσκουζες, έτρεμες, βρώμαγες.
Τα μάτια σου, αποκλεισμένα απ' τις τσίμπλες
ενώ κοιτούσες την ψυχή μου.
Κι έμαθα έτσι να συνδέω την αγάπη,
τον ερεθισμό,
με κάτι ωραίο και μαλλιαρό, δύσοσμο και κολλώδες,
στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος




Kατερίνα Χανδρινού



................................................................



Από παιδί είχα ένα όνειρο
να ακολουθήσω ένα τρένο τρέχοντας.

Δεν το επιχείρησα όμως ποτέ
γιατί φοβόμουν μήπως τελικά το ξεπεράσω
κι ύστερα, τι θα γινόταν;

Με τέτοια ταχύτητα που θα πήγαινα;




Διάττων Αβρός









ΦΕΥΓΑΛΕΑ

Βρέχει σ' αυτό το ποίημα.
Το νιώθω σαν το κρύο τζάμι
που πάνω του φευγαλέα
ακουμπάει ο πυρετός σου...
Βρέχει σ' αυτό το ποίημα
κι οι λέξεις του
μοιάζουν με δάκρυα
που πέφτουν στο σκοτάδι



Γκράτσια Σπύρου Δεπούντη



......................................


EKTAKTO

H ζωή μου έπαθε κάταγμα.
Ένα όνειρο ανεκπλήρωτο  έπεσε βίαια πάνω της.



Κατερίνα Κατράκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου