Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014





ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τα χρόνια μου-
τα πάτησε η συμφορά
με πέλματα και μάτια
σα φώτα βέβαια μέσα σε νύχτα
που' δενε ολόγυρα καρπό.

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τραγούδια κλεισμένα στο κύμα`
μονοπάτι που περπατώ με τσάντα
που κρέμεται πίσω στην πλάτη.



Παναγιώτης Μηλιώτης


.........................................................



                             Η κάθε μου λέξη
                   αν την αγγίξεις με τη γλώσσα
                          θυμίζει πικραμύγδαλο.
                         Απ' την κάθε μου λέξη
λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο
ψωμί 
 και το φως που έσταζε απ' το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.



Άρης Αλεξάνδρου


.....................................................................




ΣΑΝ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Θα ’θελα να με κοιτάζουν στα μάτια
να δω αν έμεινε τίποτε απ' την αγάπη μου,
απ' το δόσιμο της ψυχής μου.

Μα όλα αυτά τα μάτια με κοιτάνε αδιάφορα
σαν τις παλιές φωτογραφίες



Νίνα Κοκκαλίδου- Ναχμία


........................................................

το σπίτι είναι
άδειο
έφυγε ο κύρης
έψησα καφέ
για δύο
κάθησα αναπαυτικά
στη θέση του
για μερικές ημέρες
θα μιλάω μόνη
με τη φωνή του



Χρύσα Αλεξίου


.........................................................
       

                ολημερίς μια φοινικιά
     χάμω στη ρίζα κάθεται μιαν αραπίνα
    έχει δυο κόκκινα γαρύφαλα στα μάτια
  κι έχει δυο ψάρια κάτω απ' τις μασχάλες
     τόνα γαλάζιο τ' άλλο κόκκινο βαθύ
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα στήθη
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα σκέλη
              ολημερίς μια φοινικιά



Νίκος Εγγονόπουλος

...........................................................


ΤΟ ΧΩΡΙΟ

Στο μέρος αυτό φυτεύαν καλαμπόκια.
Τώρα βλέπω ξενοδοχεία με πισίνες.

Στο μέρος αυτό ήταν ένα ποτάμι.
Τώρα βλέπω τα νοικιασμένα δωμάτια.

Το ξέρω καλά το θαμένο χωριό.



Σπύρος Κατσίμης

...........................................


χύνω το κρασί
στο πάτωμα` ματώνω
άδειες κούπες

.....

φίλοι στο κρασί
γεμίζω ποτήρια
να μη βραδυάσει

.....

το ψέμα νερό
η γη με την αλήθεια
αίμα στην πληγή

.....

ενα κορίτσι
σκαρφαλώνει στη μνήμη
μου χαμογελά


Ηλίας Ν. Μέλιος

.................................................



ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Δεν έτυχε να μάθω τ' όνομά τους
γι' αυτό τ' αποκαλώ:
θαλασσινά πουλιά,
ή αγάπη του απογεύματος
την ώρα που επιστρέφουν,
ή νοσταλγία του πρωινού
όταν αναχωρούν,
πάντοτε με την ίδια τάξη
στα σχήματα του ορίζοντα`
κινούνται κι επιστρέφουν
μ' έναν αυτόματο ρυθμό.



Δημήτρης Δούκαρης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου